Zuidoost-azië: “Waar ga je naartoe?”

Johan is, samen met zijn vrouw Anne en hun kinderen, uitgezonden door een hersteld hervormde gemeente naar Zuidoost-Azië. Zij werken daar voor Wycliffe Bijbelvertalers aan een vertaling van de Bijbel. Om veiligheidsredenen zijn hun namen gefingeerd.

“Waar ga je naartoe?” Het is hier een alledaagse groet zonder al teveel bijbedoelingen. Toch blijf je opvallen als buitenlands gezin. Zomaar op bezoek in een dorp is daardoor haast niet mogelijk.

Withuidje in Zuidoost-azië

Er zijn echter wel momenten waarop je even een uitstapje kunt maken naar de dorpen buiten de stad. Op kraambezoek bij één van je collega’s bijvoorbeeld. Onderweg worden al wat verschillen duidelijk: waar we in de stad gewend zijn aan koeien en geiten op de weg, worden we nu zomaar opgehouden door een kudde waterbuffels. Even later steken we een beekje over met een brug die er niet al te stevig meer uitziet. De reis blijkt al een avontuur op zich.

Eenmaal aangekomen in het dorp, merken we direct waarom onze aanwezigheid risico’s met zich meebrengt. Bij ons in de stad roepen de marktvrouwen al enthousiast dat ze een ‘klein withuidje’ zien, terwijl ze naar onze dochter wijzen. Hier in het dorp worden we gewoonweg aangestaard. Zonder goed verhaal kan het zomaar zijn dat de politie poolshoogte komt nemen. Met alle mogelijke gevolgen van dien. Het Evangelie wordt als potentieel gevaar beschouwd.

Traditie

Vandaag even niet te veel aan denken. Vriendelijk worden we de weg gewezen en al snel vinden we het juiste huis. Onder een muggennet ligt de kleine baby goed ingepakt. De pas bevallen moeder mag haar kraamweek op een bed boven hete kolen doorbrengen. We blijken net te vroeg om mee te kunnen snacken van vers gefrituurde kevers, helaas…

Uiteindelijk wagen we het toch maar om te vragen naar de reden van het kolenvuur. Traditie, zo luidt het korte antwoord. Hoewel er tegenwoordig eventueel ook medicijnen beschikbaar zijn, wordt deze traditie in stand gehouden. De warmte zou nodig zijn om het herstel van de moeder te bevorderen. Zelfs een koud glas water is niet toegestaan.

We zeggen het niet hardop, maar veel vertrouwen hebben wij niet in deze methode. Het is een pijnlijke confrontatie met de afwezigheid van goede medische zorg. Tegelijkertijd word je ook geconfronteerd met jezelf: vertrouw ik God genoeg om hier mijn kinderen op te laten groeien?

Vertrouwen

Deze dagen gaan de gedachten al snel naar de stal van Bethlehem. We lezen niet over muggennetten of kolenvuurtjes. Ook niet over de medische mogelijkheden die we vandaag kennen. Heel eenvoudig staat het geschreven: slechts doeken en een kribbe. Meer was er niet. De Redder is geboren. In deze God mogen wij ons vertrouwen stellen.