Leestijd: | 18 augustus 2015
TANZANIA, door: André Kamphuis – Kinderen horen er in de kerk helemaal bij, en toch krijgen ze soms maar weinig aandacht in de dienst. Dat hoor ik van vrienden in Nederland, maar het geldt hier in Tanzania nog veel meer.
Als ik op zondagmorgen om me heen zie ik doorgaans dat minstens de helft van de kerk gevuld is met kinderen. De meesten van hen zijn kleine kinderen. Lang niet allemaal beheersen ze al de landstaal die in de kerk gebruikt wordt. De Bijbellezingen en de preek gaan over hun hoofden heen en de rest is eenvoudigweg niet interessant. In de meeste kerken komt een zondagsschool maar niet van de grond. De kinderen zitten erbij, – vaak opmerkelijk rustig voor de urenlange dienst! – maar veren pas echt op zodra de drum uit de hoek komt en er gezongen en gedanst wordt.
Ook voor kinderen
Ik mag regelmatig preken in een van de kerkjes in de buurt. Van tevoren denk ik altijd na over wat de boodschap zal zijn en hoe ik de boodschap wil overbrengen. Maar iedere keer als ik de kerk binnen kom en al die kinderen voor me zie, besef ik het weer: ik preek óók voor de kinderen!
Simpel
Al verschillende keren heb ik over een Bijbelgedeelte gepreekt waarover ik thuis eerst met onze eigen kinderen Bijbelstudie heb gedaan. Het helpt me om te ontdekken wat moeilijk is, welke vragen het bij een kind kan oproepen, en of mijn poging het uit te leggen wel landt. Het is mijn ervaring dat als ik het aan Michaja en Elisa thuis niet simpel kan uitleggen, ik er op zondagmorgen ook niet in slaag. Ik probeer de boodschap waar mogelijk simpel te houden. Het helpt niet alleen de kinderen, maar meestal ook de anderen.
Toekomst van de kerk
Als ik kijk naar al die kindergezichten op de rieten matten voor in de kerk, zie ik een stukje van de al begonnen toekomst van de kerk. Verschillende mensen die over 15-20 jaar een kerkje in Tanzania leiden zullen waarschijnlijk uit deze groep kinderen komen. Des te meer reden om te zorgen dat ze nu al kunnen beginnen te groeien in hun geloof, en niet pas aan bod komen wanneer ze bijna volwassen zijn.
Materiaal
Een van de redenen dat zondagsscholen niet van de grond komen, is het gebrek aan geschikt materiaal. Natuurlijk zou iedere leider creatief genoeg moeten kunnen zijn en de kinderen wekelijks iets goeds meegeven, maar de praktijk blijkt weerbarstig. Ik ken maar een paar kerken die er in slagen om een programma voor meer dan een paar weken vol te houden. En zelfs dan bestaat zondagsschool soms vooral uit het aanleren van nieuwe liedjes. Belangrijk, maar waarschijnlijk niet helemaal voldoende om vertrouwd te raken met de Bijbel.
Kinderbijbel
Vorige week zondag waren we, samen met ons bezoek uit Nederland, in een van de kerkjes in de Kabwa stam. We hadden een gift gekregen om kinderbijbels te kopen en uit te delen. Aan het eind van de dienst kreeg bijna ieder kind een eigen kinderbijbeltje met gekleurde plaatjes (Jezus Messias in het Swahili, geïllustreerd door Willem de Vink). Het was fantastisch om te zien hoe blij de kinderen ermee waren. Ik zag oudere broertjes aan hun kleine zusjes uitleggen wat de plaatjes betekenen. De kinderen werden aangemoedigd om hetzelfde te doen met hun niet-christelijke vriendjes thuis.
Liefde
De dominee van de kerk vertelde de kinderen om hun bijbeltje volgende week weer mee te nemen. Ik hoop dat er nu nieuwe ideeën ontstaan voor hoe de kinderen geholpen kunnen worden om meer te begrijpen van de Bijbel, ook tijdens de wekelijkse diensten. De liefde voor kinderen is er al. Als die liefde gekoppeld kan worden aan een even grote liefde voor het Woord van God, dan zie ik wel iets moois gebeuren!
Deze blog is met toestemming overgenomen van de weblog van veldmedewerkers André en Dorien Kamphuis. Doneren voor hun werk? Dat kan via hun persoonlijke pagina.