Vijf vingers onder de mangoboom – een wijze les

Samenwerken, hoe doe je dat? En hoe doe je dat als je er allebei anders over denkt? Leer van dit mooie verhaal uit Afrika. We zien dat er de afgelopen jaren meer samenwerking is gekomen tussen een groeiend aantal organisaties die wereldwijd interesse hebben in Bijbelvertaalwerk. Prachtig om te zien hoeveel erkenning er is van het belang van Bijbelvertaalwerk! Behalve goed en mooi, is die toegenomen samenwerking soms ook ingewikkeld. Een zendingswerker was met een aantal mensen in gesprek. Er was onenigheid, want wie moest nou welke taak doen? De zendingswerker vertelde het volgende verhaal.

Alle vingers zaten op een maanverlichte avond onder de mangoboom, rond de palm van de hand. Er ontstond een discussie over wie nu eigenlijk de belangrijkste was en wie daarom de leider zou moeten zijn. De vingers begonnen hoe langer hoe heftiger te praten maar ze konden het niet eens worden. Samenwerken was hun blijkbaar vreemd. Toen stelde de duim voor dat iedereen zou uitleggen waarom hij het meest geschikt was om leider te worden. De vingers vonden het een goed idee en de wijsvinger kreeg als eerste de kans. Het begin van samenwerken?

De wijsvinger

De wijsvinger sprak bedachtzaam: “Luister, ben ik het niet die door de mensen gebruikt wordt om aan te wijzen wat ze bedoelen? Gebruiken de schoolkinderen mij niet om uitleg te vragen? Het is daarom dat de mensen me terecht “wijs-vinger” noemen. Ik geef niet alleen de goede richting aan, maar word ook gebruikt om wijzer te worden”.

De middelvinger

Alle vingers waren even stil, maar toen stond de middelvinger op en sprak: “Wijsvinger je mag slim zijn, maar je bent niet groot, zoals ik en daarom kan jij de leider niet zijn. En kijk eens even goed om je heen; hoort een echte leider niet in het middelpunt te staan? En dat sta ik! Hoort een goede leider niet visie en overzicht te hebben over wat er moet gebeuren? En dat heb ik! Als ik met jullie praat, kijken jullie allemaal tegen me op en daarom moet ik de leider te zijn”.

De ringvinger

“Je manier van spreken laat al zien dat je geen goede leider zal zijn middelvinger”, sprak de ringvinger. “Het gaat in leiderschap niet om macht en aanzien maar om vertrouwen. En daarom moeten jullie maar eens goed nadenken over het feit dat de mensen aan mij zelfs hun goud toevertrouwen. Draag ik het bewijs van beproefde trouw niet steeds bij me? Vertrouwen jullie je maar met een gerust hart aan mij toe”.

Weer was het stil in de groep. De drie vingers die gesproken hadden, dachten na over wat ze gehoord hadden tot nu toe, en diep in hun hart begonnen ze er aan te twijfelen over wie er nu eigenlijk het méést geschikt zou zijn. Sommigen keken eens naar de pink, die stilletjes voor zich uit zat te kijken. Hij zou in ieder geval de leider niet kunnen worden, dachten ze, want de pink kon zich toch nergens op beroemen!

Het verhaal gaat verder onder de foto.

De pink

Maar plotseling begon de met een wat benepen stem: “Ik weet best wat jullie allemaal over mij denken, maar luister eens goed. Ik ben niet wijs en niet sterk en vanwege het feit dat ik klein ben stellen jullie waarschijnlijk ook wel niet veel vertrouwen in me, maar ik dóé iets waar geen van jullie zich op kan beroemen. Wie is het die de klappen opvangt als de mensen met hun vuist op tafel slaan? En beseffen jullie wel dat ik dat doe voor jullie? Wie van jullie is er bereid om de klappen voor een ander op te vangen? Ik heb al laten zien dat ik daartoe bereid ben, is dat geen bewijs van echt leiderschap? Daarom denk ik dat ik wel een goede leider zou kunnen zijn”. Nadat de pink dit allemaal gezegd had ging hij, verbaasd over z’n lange redevoering, weer in z’n eigen hoekje zitten.

Weer was het stil in het groepje. De vingers durfden elkaar nauwelijks aan te kijken omdat ze bang waren dat de anderen hun onzekerheid zouden zien. Na het verhaal van de pink was zelfs de stoere middelvinger van z’n stuk gebracht. Die kleine pink met z’n nare piepstem ving voor hém de klappen op? Daar had hij nog nooit bij stilgestaan!

De duim

“Welnu”, sprak de duim, “jullie hebben allemaal gesproken en nu zijn jullie allemaal stil omdat je niet meer weet wie er nu eigenlijk het meest geschikt is om onze leider te zijn. Wat valt er nog te zeggen? De wijsvinger is inderdaad wijzer dan ons allemaal. Niemand heeft er zo’n goed overzicht als de middelvinger en is zo betrouwbaar als de ringvinger. En hoewel we het vaak helemaal niet beseffen mogen we de pink inderdaad wel dankbaar zijn voor alle klappen die hij opvangt voor ons…”

De vraag die overblijft, luidt: ‘Wie is er nu het meest geschikt om leider te zijn, en waarom?’” Los van elkaar zijn wijsheid, visie, betrouwbaarheid en dienstvaardigheid waardevolle zaken. Maar het hebben van een van die eigenschappen maakt je nog geen goede leider. Het was de dienende duim die de ruziënde vingers tot het inzicht bracht dat ze allemaal waardevol waren; dat ze allemaal een bijdrage leverden aan het samenleven als hand.

Leidinggeven, samenleven en samenwerken zoals Jezus ons dat voordeed vereist een dienende houding. Als je daar aan twijfelt, moet je je hand eens opsteken en naar je duim kijken. Zie je het goed? Je duim reikt precíes tot aan de “voeten” van je vingers!”

Leerzaam en goed om over na te denken in het samenwerken wat jij misschien doet. Lees hier meer verhalen.